A Rosalía de Castro De Ramón Cabanillas -Juan Pardo

Dúas nais me bican, e me dan arrolo
Unha, a do tempo neno, a pomba aquela
que me acochóu, mimosa non seu colo
c-o xeito homilde da vitú sinxela

Afundido  no dór febrente, tolo
chamaba a morte a berros ó perdela
cando ó ler os teus libros ¡ou consolo!
surdiche ti: Contigo tornou Ela!

¡Rosalía !¡ña Nai ! ¡miña Santiña!-.......
¡Rosalía !¡ña Nai ! ¡miña Santiña!-
¡Mentral-a Rula milagreira escoito
 sinto unha dóce man que me acariña!

Dende enton , si ferido dos penares
que ensanguentan a vida con que loito,
pouso a i-alma nas FOLLAS e os CANTARES

¡Rosalía!......
¡Rosalía! ¡ña Nai ! miña Santiña!...
¡Rosalía! ¡ña Nai ! miña Santiña!...
¡Mentral -a Rula milagreira escoito
sinto unha man que me acariña!